Het “normale” normaal

Weet je nog, hoe we aan het begin van de lockdown nog onze excuses aan elkaar aanboden omdat we geen handen meer mochten schudden? Hoe ongemakkelijk dat toen was? Tegenwoordig komt handen schudden bij de meeste mensen al niet meer op, laat staan dat ze hun excuses aanbieden voor het feit dat ze het niet doen. Het afgelopen jaar – want “het nieuwe normaal” viert volgende maand al haar eerste verjaardag – is ontzettend veel veranderd. Zo veel, dat veel dingen nu als de normaalste zaak ter wereld aanvoelen.

We worden asocialer

Hoewel we alle maatregelen en de bijkomende gevolgen accepteren uit sociale afwegingen, worden we zelf juist asocialer. Het kost namelijk 42 dagen om gedrag en gewoontes aan of af te leren. Het handen schudden hebben we inmiddels wel afgeleerd. Ook zijn we het normaal gaan vinden dat er bij de supermarkt iemand staat die karretjes voor ons schoonmaakt. Daarvoor bedanken, dat doen we nauwelijks. Wanneer je een onbekende voorbijganger gedag zegt, word je raar aangekeken.

Allerlei sociaal gedrag wat eerst de norm was, is inmiddels afgeleerd. Het nieuwe normaal is inderdaad normaal geworden, wat ik persoonlijk best eng vindt. Want op een dag is de pandemie voorbij, of tenminste zodanig onder controle dat we ons leven van voor corona weer kunnen oppakken. Maar dan? Weten we überhaupt nog hoe we gezellig met vrienden een borrel gaan drinken? De kans is groot dat we automatisch elk aan een ander eind van een tafel gaan zitten, in plaats van naast elkaar bij de bar, zoals voorheen.

We mogen straks weer naar kantoor, maar willen we dat uiteindelijk nog wel? Het online vergaderen valt veel mensen zwaar, maar door het thuiswerken hoeven we ook niet meer in de file te staan en kunnen we op tijd koken. Hoe normaler iets wordt, hoe meer we er de voordelen van inzien, hoe minder het ons uitmaakt. Denk je er echter over na, dan kun je je afvragen of we hier nou wel echt zo veel baat bij hebben.

Het asociale gedrag dat we nu aanleren is het nieuwe normaal geworden. Wij hopen erop dat we op een dag weer terug kunnen naar het oude normaal. Ons “normale” normaal. Het voorjaar staat voor de deur, waardoor de dagen weer langer worden, het weer zachter wordt en we hopelijk ook meer kunnen. We kunnen dan weer de verbintenis opzoeken waar we ongetwijfeld allemaal naar op zoek zijn.

We zoeken verbintenis

Het wordt even puzzelen, hoe we het vinden van verbintenis na zo’n lange tijd van isolatie gaan aanpakken. Hoe langer je namelijk bent afgesloten van de buitenwereld, hoe hoger de drempel wordt om weer aansluiting te zoeken. Hierover schreven we al eerder blogs over eenzaamheid. De uitdaging is aan ons om deze drempel stapje voor stapje te verlagen. Eerder benoemden we al dat we 42 dagen nodig hebben om iets bewust af te leren. Daar staat echter tegenover dat we binnen 42 ook weer iets nieuws kunnen aanleren. Zodra de lockdown voorbij is, kunnen we ons in principe binnen 42 dagen weer het sociale gedrag aanleren dat voorheen natuurlijk voor ons was.

Daarmee kunnen we in principe nu al beginnen. We willen je daarom vragen: groet eens een voorbijganger, ook al hebben jullie allebei een mondkapje op. Doe eens een kaartje in de bus bij een bekende. Met hele kleine gebaren kunnen we het verschil al maken. Op een dag komt er een eind aan de lockdown, waarmee de 42 dagen om onszelf weer sociaal te maken van start gaan. Laten we de basis daarvoor nu alvast leggen.